سلام بر آمریکا، درود بر استکبار

با دوستی حرف میزدم، از بحث های خودمانی که گذشتیم، بحث شیرین(البته از دید بعضی ها) توافق هسته ای رسیدیم(باز هم از دید بعضی ها، وگرنه بیانیه ای بیش نیست).
من گفتم آمریکا به این توافقات احتیاج دارد، دلایلی هم برای حرف خودم داشتم، که از حرف های کلینتون ، اوباما و... و حتی شرایط حزبها در آمریکا بود که ادعای من را ثابت می کرد.
اما یک حرف از دوست عزیز، باعث شد دیگر حرفی نزنم.
«احتیاج داشتن آمریکا به توافقات هسته ای، مثل این هست که بگویی معلم احتیاج دارد به ما نمره بدهد».
شنیدن این جمله من را متوجه این امر کرد که خانه از پای بست ویران است.
این تشبیه نکات عجیبی را داشت.
آمریکا، معلم. ایران، دانش آموز. نمره، توافق هسته ای.
وجه شبه ها را کنار بگذاریم، که من وجه شبه نمی ببینم.
هیچگاه 6 معلم به یک دانش آموز درس نمی دهند، شباهت ما به معلم بیشتر است.
اما از بحث وجه شبه بگذریم.
این آقا معلم، در ازای چه امتحانی به ما نمره میدهد؟
چه نمره ای می دهد؟
امتحان و نمره همخوانی دارند؟
اگر آمریکا را معلم بدانیم، باید زیر بار هر امتحانی برویم.
بخدا که آمریکا ولی نعمت ما نیست.
«اگر آمریکا و همفکرانش به ما بگویند، سازش کنید تا گندم به شما بدهیم، ما یک نان را ۳۶ میلیون نفری خواهیم خورد ولی زیر بار این ذلت نخواهیم رفت.»
شهید رجایی